Aktualności

Cezary Krysztopa: Kiedy ostatnio robiłem z panią wywiad pytałem o pani dotychczasową karierę, dzisiaj chciałbym zapytać raczej o plany na przyszłość. Co to jest Centrum Studiów Regulacyjnych?

Anna Streżyńska: To jest moja firma i zarazem działalność badawcza, która założyłam w 2001 roku, zlikwidowałam idąc do Ministerstwa Transportu i Budownictwa w 2005 roku na stanowisko Podsekretarza Stanu i ponownie odbudowałam po odejściu z UKE. Jest to także moja strona internetowa a także cały szereg planów, których teraz nie zdradzę ale dotyczą bliskiej przyszłości.

Rozumiem, że chce pani mniej lub bardziej pośrednio wpływać na ośrodki decyzyjne w zakresie deregulacji rynku usług elektronicznych?

„Wpływam” i bez tego entourage’u, ponieważ się na tym znam i od samego odejścia z UKE uczestniczę w rozmaitych gremiach doradczych dla administracji publicznej, m.in. w MRR i MAiC. Centrum Studiów Regulacyjnych nie było mi do tego potrzebne. Zresztą nie tylko regulacjami zajmuję się i zawodowo i naukowo, ale także inwestycjami. Poza tym nie chodzi o wpływanie, chodzi o debatę, wspólną pracę nad rozwiązaniami. Regulacja polega na ważeniu interesów prywatnych z interesem publicznym, a żeby to dobrze robić trzeba rozmawiać, uzyskiwać informacje, weryfikować je, konfrontować, a wreszcie wykorzystywać.

Czyli prowadzić szeroko rozumianą działalność ekspercką. Jednocześnie jest pani obecna w polityce. Czy jeszcze czuje się pani ekspertem czy już politykiem?

Nawet w polityce zajmuję się tylko tym, na czym się znam. Nie doceniamy internetu, transmisji danych, multimediów, e-edukacji, a to zadecyduje o pomyślności i konkurencyjności naszego kraju. We wszystkich inicjatywach politycznych, w których uczestniczę, (a jestem przekorna i uczestniczę w kilku pokazując, że można łączyć a nie dzielić) staram się dbać o obecność komunikacji elektronicznej jako przyszłego nośnika rozwoju. Nie tylko przedsiębiorstw i administracji lecz przede wszystkim każdego z nas. Obserwacja innych krajów daje jasne wnioski – brak zainteresowania szybką transmisją danych i wypełnieniem internetu treścią edukacyjną promowaną przez szkoły, brak dostępu do zagranicznych zasobów wiedzy, skazuje nasze dzieci na brukowanie ulic i zmywak w Londynie.

No właśnie, uczestniczy pani w kilku inicjatywach, jak to się pani udaje w czasach kiedy „każdy kto nie jest absolutnie z nami jest przeciwko nam”?

Udaje się, gdy się szuka wspólnych wartości oraz gdy szanuje się odmienności jako źródło dodatkowego „bogactwa”.

Tak zwany „Zmywak w Londynie” nabrał w języku polskim cech symbolicznych. Myśli pani, ze w obliczu pobojowiska jakie zostawia po sobie rząd Donalda Tuska mamy szansę jeszcze szansę uchronić przed zmywakiem nasze dzieci?

Sam zmywak bywa niezłą szkołą życia i to piękne, że nasze dzieciaki decydują się dać sobie szansę (a my je wspieramy), byleby przy tym zmywaku nie utknęły. I właśnie o to chodzi żeby miały szansę podjąć tam pracę w zawodach bardziej innowacyjnych, właśnie dlatego, że będą pożądanymi znakomitymi pracownikami, porządnie wyedukowanymi i znającymi nie tylko nowinki ale i uczestniczącymi przez sieć w projektach na całym świecie. Niestety w żadnym z dokumentów rządowych nie widzę zaplanowanego tego wielkiego skoku, który moglibyśmy wykonać. Nic nie da takiego impulsu jak gospodarka elektroniczna, ale jeśli rząd się w tych sprawach ślimaczy to jak społeczeństwo ma zrobić krok siedmiomilowy?

Tym bardziej, że jednak młodzi Anglicy na zmywak do Warszawy nie przyjeżdżają a docelową powinna być sytuacja, w której „zmywaki” polski i angielski są przynajmniej na porównywalnych poziomach.

Uważam, że stać nas na bycie wśród najlepszych, przecież znamy dobrze determinację Polaków. Nie podkreśla się jednak naszych sukcesów. Dziś na FB krąży kilka historycznych danych o kampanii wrześniowej w porównaniu z wojną Hitlera z krajami Zachodu. Nie mamy się czego wstydzić. Powinniśmy teraz rozpocząć taką kampanię wrześniową w walce o swoją pozycję w Europie. Poczytajmy na przykład „Następną dekadę” Friedmana -on widzi Polskę jako ważnego gracza, rozgrywającego w Europie. To możliwe nie tylko w polityce, ale i w innych dziedzinach ale nic nie przychodzi za darmo. Najwyższa pora znaleźć liderów – profesjonalistów, którzy ułożą tę kampanię.

Wracając do kwestii deregulacyjnych to polski rynek usług elektronicznych jest już prawie kompletnie skolonizowany, a trudno już dziś powiedzieć, że kapitał nie ma narodowości. Czy taka sytuacja nie jest zagrożeniem dla bezpieczeństwa państwa?

To, że obcy kapitał jest na polskim rynku komunikacji elektronicznej zagraża bezpieczeństwu Państwa w takim samym stopniu, jak gdyby go na tym rynku nie było. W telekomunikacji nie ma granic i cyberwojna ich nie zna.

Jeśli ktoś zechce przypuścić na Polskę atak, nie potrzebuje być tu obecnym.

Ponadto, nie zgadzam się z tym że polski rynek jest skolonizowany, jest na nim konkurencja, jest kilka wielkich firm z kapitałem zagranicznym raczej stabilnym, kilkadziesiąt średnich firm, w których kapitał jest zmienny i setki małych, całkiem polskich firm. Warunki działania do tej pory były sprawiedliwe, pilnujmy żeby zasada jednolitego rynku, którą lansuje KE w postaci preferencji dla paneuropejskich grup operatorskich, nie zakończyła tej sprawiedliwości.

Ale nie ma liczących się graczy polskich, są Niemcy, Francuzi… a Polacy mają, jak sama pani mówi, małe firmy

To wynika z dostępności kapitału i jest wynikiem zaszłości. Te wielkie firmy przyszły do nas z bogatej, wolnej Europy. Przyszły do kraju, w którym zaczynaliśmy od zera, bo poza wielkimi państwowymi przedsiębiorstwami, nie zawsze roztropnie prywatyzowanymi, nie było pieniędzy na wyciągnięcie ręki. Nie bagatelizowałabym tego, że wręcz tysiące Polaków założyły małe ale liczące się firmy telekomunikacyjne i kablowe, tworząc konkurencję. Wykorzystajmy tę naturalną zdolność do impetu, stwarzając im dobre warunki dostępu do pieniędzy i jak najmniej ograniczeń formalno-prawnych.

I ostatnie pytanie. Czy techniczny rząd Glińskiego ma jeszcze szansę powstać?

To ostatnie pytanie nie jest skierowane we właściwym kierunku, zadecyduje o tym zwycięzca wyborów w odpowiednim momencie. Grupa ekspertów, zwana technicznym rządem prof. Glińskiego  przekształciła się w Stowarzyszenie Program dla Polski, w którym jestem wiceprzewodniczącą, i które na obecnym etapie jest gotowe zapewniać merytoryczne wsparcie nie tylko całej prawicy ale i wszystkim, którzy są naszą ekspertyzą zainteresowani. W tym Stowarzyszeniu odpowiadam nadal za to, na czym się znam – za komunikację elektroniczną i cyfryzację administracji.

Dziękuję za rozmowę.

Anna Streżyńska – Urzędnik UOKiK, doradca trzech ministrów łączności, dyrektor w w IBGR, wieloletnia prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej. Krótko mówiąc ktoś, dzięki komu nie płacimy już paskarskich cen za rozmowy telefoniczne, ktoś komu wbrew wszechobecnemu imposybilizmowi COŚ konkretnego udało się zrobić. Dla mnie osobiście wzór urzędnika.

Źródło:  Blogpublika